Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Otwocku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Konrad Bronowski

Protokolant: sekr.sąd. Anna Bodalska-Krydowska

bez udziału oskarżyciela publicznego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2016 roku na rozprawie

sprawy E. R. (1)

syna G. i D. z d. K., urodzonego w dniu (...) w O.

oskarżonego o to, że w dniu 29 maja 2013 roku w O., woj. (...), jako opiekun naraził swoją córkę W. R. lat 7 na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w ten sposób, że sprawował nad nią opiekę znajdując się w stanie nietrzeźwości, mając w wydychanym powietrzu 2,20 promila i 2,24 promila, tj. o czyn z art. 160 § 2 k.k.

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 3 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego E. R. (1)warunkowo umarza na okres próby 2 (dwóch) lat;

II.  na podstawie art. 67 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. oddaje oskarżonego E. R. (1) w okresie próby pod dozór kuratora;

III.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 72 § 1 pkt 5 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego E. R. (1) w okresie próby do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;

IV.  przyznaje na rzecz adw. W. B. od Skarbu Państwa tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną z urzędu na rzecz pokrzywdzonej W. R. kwotę 432 (czterystu trzydziestu dwóch) złotych, którą poleca wypłacić po powiększeniu o podatek od towarów i usług;

V.  zwalnia oskarżonego E. R. (1) od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 690/13

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. i E. R. (1) są małżeństwem, ze związku posiadają córkę W., urodzoną w dniu (...). W dniu 29 maja 2013 roku M. R. była w pracy, zaś córka pozostawała pod opieką jej ojca E. R. (1). Tego samego dnia E. R. (1) spożywał alkohol. Około godziny 18.50 wspólnie z bratem A. R. oraz P. R. wyszli z W. R., na ulicę, żeby dziewczynka nauczyła się jeździć na rowerze. E. R. (1) pozwolił córce poruszać się rowerem po ulicy (...)w O., gdzie około godz. 18:50 mężczyźni zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy policji – M. K. i W. K., w sytuacji, gdy szli środkiem ulicy a W. R. jechała obok nich na rowerku. W wyniku przeprowadzonego badania na zawartość alkoholu u E. R. (1) o godz. 19:27 uzyskano wynik 2,2 promila zaś o godz. 19:29 – 2,24 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, po czym oskarżony został zatrzymany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań W. K. (k. 9-10, 105v), wyjaśnień oskarżonego (k. 15, 105v), oraz dowodów z dokumentów w postaci protokołu zatrzymania (k. 2), protokołu badania stanu trzeźwości (k. 3), kwestionariusza wywiadu środowiskowego (k. 76-79, 98-100).

Oskarżony E. R. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśnił, że mieszka z rodziną, nie nadużywa alkoholu. Więcej taka sytuacja z dzieckiem się nie powtórzyła.

Oceniając wyjaśnienia złożone przez oskarżonego Sąd przyznał im walor wiarygodności. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył krótkie wyjaśnienia zbieżne z ustalonym stanem faktycznym i zeznaniami świadka W. K., jak również z ustaleniami dokonanymi przez kuratora i zawartymi w kwestionariuszu wywiadu środowiskowego, a nie sposób przyjąć, iż przyznaje się do zarzucanego mu czynu bezpodstawnie, wyłącznie w celu skierowania przeciwko sobie postępowania karnego.

Oskarżony E. R. (1) nie był karany ( informacja o karalności k. 97).

Sąd zważył co następuje.

Oskarżony E. R. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu określonego w art. 160 § 2 k.k.

Występki z art. 160 § 1-3 k.k. należą do przestępstw konkretnego narażenia. Są to przestępstwa materialne. Postać kwalifikowana z art. 160 § 2 k.k. należy do kategorii przestępstw o ograniczonym kręgu podmiotów (indywidualne niewłaściwe), może być więc popełnione tylko przez osobę, na której ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo. Realizacja znamienia narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo w warunkach art. 160 § 2 k.k. może polegać zarówno na:

1) wywołaniu takiego stanu,

2) jego zwiększeniu,

3) lub na jego utrzymaniu, mimo istnienia powinności jego neutralizacji czy choćby zmniejszenia (w przypadku zaniechania).

Obowiązkiem gwaranta jest zatem nie tylko podjęcie działań zapobiegających wystąpieniu konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra chronionego, ale także podjęcie wszelkich działań zmierzających do obniżenia stopnia konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra istniejącego już w chwili aktualizacji obowiązku działania. Należy zatem stwierdzić, iż do przypisania skutku statuującego realizację znamion art. 160 § 2 k.k. w formie działania, aktywność gwaranta musi wywołać lub co najmniej zwiększyć bezpośrednie niebezpieczeństwo, natomiast dla przypisania tego skutku zaniechaniu gwaranta, niezbędne jest stwierdzenie, że bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej nie zostało zmniejszone, a więc utrzymane, z czego wynika, że może być także w ten sposób wywołane lub zwiększone. Nie można przypisać skutku, gdy ustali się, że podjęcie przez gwaranta działań, do których był zobowiązany, nie odwróciłoby niebezpieczeństwa dla chronionego dobra.

Sąd rozstrzygając sprawę za w pełni wiarygodne uznał zeznania świadka W. K., są one bowiem jasne, spójne i logiczne, adekwatne do udziału w sprawie. Świadek jest funkcjonariuszem policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego w czasie kiedy znajdując się w stanie nietrzeźwości uczył swoją siedmioletnią córkę jeździć na rowerze.

Świadek A. R. odmówił składania zeznań (k. 45).

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie dowody z dokumentów zostały one bowiem sporządzone przez osoby do tego uprawnione, żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności ani wiarygodności do czego Sąd również nie znalazł podstaw.

W świetle całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Oskarżony w dniu 29 maja 2013 roku znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 2,2 promila alkoholu w wydychanym powietrzu w pierwszym badaniu i 2,24 promila alkoholu w wydychanym powietrzu w drugim badaniu opiekował się swoją wówczas siedmioletnią córką W., narażając ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Tego dnia oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości wspólnie z A. R. i P. R. uczył swoją córkę jeździć na rowerze, pozwalając na to, aby dziewczynka poruszała się ulicą (...)w O., w miejscu, gdzie odbywał się ruch drogowy, jadąc po ulicy.

Zgodnie z art. 9 § 1 k.k. czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. W ocenie Sądu oskarżony miał pełną świadomość tego, że ma pod swoją opieką małoletnią córkę, a pomimo tego zdecydował się spożywać w tym czasie alkohol, a następnie wspólnie z dzieckiem oraz dwoma innymi mężczyznami szedł z córką po ulicy (...)ucząc dziecko jeździć na rowerze, w okolicznościach, które wskazują, że zdrowie i życie dziecka było narażone na niebezpieczeństwo utraty lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W związku z powyższym Sąd uznał winę oskarżonego za udowodnioną i nie budzącą wątpliwości i przypisał mu umyślne popełnienie czynu określonego w art. 160 § 2 k.k.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania karnego określone w art. 66 § 1 k.k. określające warunki konieczne do zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego. Sąd, mając na względzie całokształt okoliczności sprawy, doszedł do przekonania, iż wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, a jednocześnie pozwalają na zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec przypisanego oskarżonemu czynu z art. 160 § 2 k.k.

Wydając wyrok w przedmiotowej sprawie Sąd zastosował przepisy ustawy karnej obowiązujące do dnia 30 czerwca 2015 roku, jako względniejsze dla oskarżonego. Zgodnie z przepisem art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Sąd warunkowo umarzając postępowanie wobec oskarżonego E. R. (1) zgodnie z dyspozycją art. 4 § 1 k.k. zastosował wobec niego przepisy o warunkowym umorzeniu postępowania obowiązujące w czasie popełnienia przez niego przestępstwa to jest w dniu 29 maja 2013 roku albowiem były one względniejsze dla oskarżonego. Obecnie obowiązująca ustawa przewiduje możliwość warunkowego umorzenia postępowania na okres do 3 lat natomiast ustawa obowiązująca w okresie popełnienia czynu przewidywała możliwość warunkowego umorzenia postępowania na okres do lat 2. Krótszy okres warunkowego umorzenia postępowania jest korzystniejszy dla oskarżonego i wobec tego Sąd zastosował wobec niego przepisy ustawy obowiązującej w chwili popełnienia czynu.

Oskarżony w chwili czynu był osobą w pełni poczytalną, rozpoznawał bezprawność swojego zachowania. Sąd zważył również, iż oskarżony jest osobą dojrzałą, dotychczas nie był karany za przestępstwa, przestrzegał porządku prawnego, zamieszkuje wspólnie z żoną i córką, z którymi jest bardzo związany. Mając na względzie warunki osobiste oraz postawę oskarżonego po popełnieniu przestępstwa Sąd uznał, iż postawa oskarżonego pozwala na warunkowe umorzenie postępowania, w szczególności, że okoliczności te i pozytywna zmiana w zachowaniu oskarżonego została potwierdzona w wywiadach sporządzonych przez kuratora. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu nie była znaczna na tyle, aby wymagało to ukarania oskarżonego. Dodatkowo Sąd miał na względzie, iż od czasu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa upłynęły już trzy lata, w czasie których oskarżony swoją postawą wykazał, iż zrozumiał naganność swojego zachowania, kurator również nie ma zastrzeżeń do zachowania oskarżonego. Oskarżony nie wszedł więcej w konflikt z prawem. Sąd miał również na względzie, że pozytywne stanowisko co do warunkowego umorzenia postępowania zajął kurator małoletniej, wskazując również, że z jego ustaleń z kuratorem rodzinnym wynika, że nie zgłaszane są na chwilę obecną zastrzeżenia co do zachowania oskarżonego i funkcjonowania przez niego w rodzinie.

W ocenie Sądu wszystkie te okoliczności pozwalają przyjąć, iż pomimo warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Mając na względzie okoliczności czynu Sąd wyznaczył w przypadku oskarżonego najdłuższy przewidziany przez ustawę okres próby wynoszący 2 lata. W ocenie Sądu okres ten pozwoli na zweryfikowanie zachowania oskarżonego, w tym przyjętej wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Na podstawie art. 67 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora. Zadaniem kuratora będzie nie tylko weryfikowanie zachowania oskarżonego, ale również będzie on służył oskarżonemu pomocą, tak aby ten nie wrócił więcej na drogę postępowania niezgodnego z prawem, co pozwoli na bieżący wgląd w zachowanie oskarżonego w okresie próby.

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 72 § 1 pkt. 5 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego w okresie próby do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu. Orzekając w tym zakresie Sąd miał na względzie, iż oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa znajdował się pod wpływem alkoholu, a środek ten będzie miał wychowawczy wpływ na zachowanie oskarżonego.

Jednocześnie Sąd przyznał adw. W. B. od Skarbu Państwa tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną z urzędu na rzecz pokrzywdzonej W. R. kwotę 432 złotych powiększoną o wartość podatku od towarów i usług. Wartość tej kwoty została obliczona zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa. Orzekając w tym zakresie Sąd miał na uwadze, iż oskarżony osiąga niewysokie dochody, posiada na utrzymaniu rodzinę, wobec powyższego uiszczenie kosztów postępowania byłoby dla niego i jego rodziny zbyt dolegliwe, gdyż nastąpiło by z uszczerbkiem dla utrzymania rodziny.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji.